Ik had een briljant antwoord geschreven. Bijna een half uur over gedaan... Maak ik een kopieerfout en is de tekst weg...
Helaas moest ik dus opnieuw schrijven en dat gaat nooit zo goed als een eerste keer.

Ik heb ook in tweede instantie geen pasklare oplossing voor de persoon zelf. Immers ken ik de persoon verder niet. Misschien is er wel een individuele oplossing, maar ik zie het gestelde probleem meer als een fundamenteel probleem van heel de samenleving. We worden steeds armer en steeds meer mensen lopen vast in de ratrace. Dit is een doodlopende weg, alleen sommigen van ons bereiken het eindpunt wat eerder dan anderen. Als we doorgaan zoals we nu doen, dan komen we straks allemaal aan het einde van die weg.

  

Ik bezie de oplossing daarom liever op macro niveau.

Boem, daar is het. Dat is in de basis de oplossing! De reden is heel makkelijk uit te leggen.
Het kenmerk van de middenklasse is namelijk dat ze snel hun geld uitgeven. Hebbedingetjes, uit eten, dagrecreatie, vakantie, auto, spullen kopen...
Wie moet die groeiende middenklasse bedienen? Een steeds kleinere groep onderklasse. Kleiner wordend, omdat steeds meer van hen zelf ook in de midden klasse zullen komen. Op een gegeven moment gaan ze klagen over  het vele werk dat er ligt en dat niemand lijkt te willen oppakken. Er komt een moment dat 'iedereen' dan werk heeft. Dat probleem kennen we nog uit de tijd dat ook hier de middenklasse nog groeide.

De macro oplossing is dus wel duidelijk.

Wat heeft echter in mijn ogen geen enkele zin als oplossing?
- Het met subsidies individueel helpen van de onderklasse.
Waarom niet? Omdat het structureel geen oplossing is. Het vergt meer kosten en die kosten moeten via oplopendebelastingen vooral worden opgehoest door een daardoor krimpende middenklasse. Immers moeten door al die subsidies de belastingen omhoog en de belastingen worden nu eenmaal grotendeels betaald door de middenklasse. Die verarmt erdoor en geeft minder uit... Subsidie aan armen is dus fundamenteel de verkeerde weg. Hoe nobel dan ook, het is precies dat wat je niet moet doen.

Dus wat zorgt er voor dat de middenklasse momenteel niet groeit?

In mijn ogen zijn daar drie belangrijke oorzaken voor te noemen:
- Rentegeld
- Een extreem snel rijker wordende elite.
- Steeds zwaarder drukkende belastingen

Rentegeld maakt ons allemaal tot slaven van de bankiers. Meer dan de helft van ons inkomen gaat op aan rente. Ook de belastingen worden namelijk voor een groot deel gebruikt om rente op staatsschulden te betalen. Staatsschulden op geld dat uit het niets gecreëerd is. De enigen die profiteren, zijn de bankiers.
We moeten hun rentegeld dus de deur wijzen.

We moeten daarnaast het inkomen beter verdelen.

Dat wil zeggen dat de allerrijksten fors moeten inleveren. De bovenklasse is het probleem. Iemand met een miljard aan vermogen is een schande. Beter voor de economie is 10.000 gezinnen die 100.000 hebben. We moeten dus naar een opzet waarbij mensen die boven een bepaalde rijkdom en een bepaald inkomen en vermogen komen in feite EXTRA gaan bijdragen. Nu is het zo dat ze juist minder betalen naarmate ze rijker worden. Freddy Heineken betaalde in zijn tijd slechts 10.000 gulden persoonlijke belastingen. Hij was één van de eerste miljardairs in Nederland. Hij betaalde over zijn bezit geen belastingen. Dat is in de middenklasse logisch, want die werkten voor hun bezit, maar als je eenmaal schatrijk bent, dan komt je bezit en je inkomen vooral voort uit kapitaal en niet uit werk. We kennen vrijwel geen belastingen op kapitaal. Boven een bepaalde rijkdom zou dat eigenlijk wel moeten. Waarom moet iemand meer dan een miljard bezitten? Wat is de zin? Krijg je echt een vermogen van een paar honderd miljoen nog serieus op? De concentratie van veel geld bij enkelingen zorgt er alleen maar voor dat zich ook de macht rond dat geld en dus die enkelingen gaat concentreren. En de problemen van de laatste jaren maken duidelijk dat dit geen goede zaak is.

De meeste mensen en zeker de meeste politici willen aanpassingen op micro niveau. Dat kan, en dat kan zonder revolutie. Het qaat op de lange termijn niet werken, maar we kabbelen weer wat jaren voort. Zo kan iedereen op het pluche blijven zitten en hoeft er niet zo veel te veranderen. De maatschappij en de machtsbasis blijven in grote lijnen gelijk. Niemand voelt zich bedreigd, maar het lost uiteindelijk ook niets op.
Ik pleit voor de revolutie. Ik wil een nieuwe samenleving gebaseerd op eerlijk positief geld en een eerlijke verdeling van de rijkdom.

Ik zoek echter geen gelijkheid. Mensen zijn pertinent niet gelijk aan elkaar. Daar moet het streven ook niet naar zijn.
Wel moet er eerlijkheid zijn. Een eerlijke verdeling van kapitaal en macht. Er is rijkdom genoeg om iedereen een menswaardig bestaan te bieden.

Om in het kort mijn eigen situatie te schetsen. zodat ook gezien kan worden waarom mensen niet gelijk zijn.

In 2001 raakte ik vrijwel alles kwijt. Geen baan, geen bedrijf, geen klanten, geen geld. Wel drie kleine kinderen en een partner zonder baan.
Ik ben in april 2001 opnieuw begonnen en wel midden in de Internet crisis met een Internet bedrijf.
Ik heb jarenlang 7 dagen per week gewerkt en gemiddeld tussen de 12 en 16 uur per dag, 7 dagen per week.
Familie en vrienden vonden het belachelijk. Ik verdiende in het begin geen klap, ik was niet gezellig en waar deed ik het nu eigenlijk voor? Vrienden en familie keken indertijd liever Bigbrother en voetbal. Ze vonden mij maar raar.
Ik nam een keuze en die keuze was hard werken. Anderen namen ook een keuze en werkten 'gewoon' voor een baas en ontspanden 's avonds. Moet ook kunnen. Het heeft echter consequenties.
Ik heb het geluk gehad dat mijn keuze EN mijn harde werken ook resultaat gehad hebben. Ik verdiende op een gegeven moment zo veel dat ik financieel vrij kwam. Ik kreeg de ruimte om te ontsnappen aan de ratrace.

Ook ik had voor de tv kunnen gaan hangen en nu, na ontslagen te zijn, handje op kunnen houden. Mijn keuze was anders. Het kwam me echter niet aanwaaien.

Ik schrijf nu nieuwsbrieven, onder andere over beleggen, voedsel, ondernemen en over succes.
Mijn  insteek is vooral om de leefbaarheid van de maatschappij te verbeteren. Om gezonder te leven en slimmer om te gaan met kapitaal en met  talenten. Dat wil ik mensen leren en meegeven.

Maar vooral schrijf ik over geld. Daarbij heb ik een insteek die in mijn ogen van belang is:

Beleggingsgeld is geld dat actief wordt ingezet. Je kan je soms afvragen of het slim wordt ingezet, maar het dient in basis de economie.

Spaargeld is inactief geld. Is in feite asociaal geld. Je hebt geld en je houdt het lekker voor jezelf. Nu heeft niemand er wat aan. Het ligt niets te doen in een kluis.

Beleggen in onroerend goed is een goede zaak. Iemand moet het bezitten. Iemand moet het willen bezitten. Iemand met geld moet het willen onderhouden.
Het is aan investeerders te danken dat er gebouwd is.

Echter moeten de zwaksten in de samenleving wel beschermd worden tegen de sterkeren. Er zijn dus regels nodig, want zonder regels geldt de natuurwet en die stelt dat het recht van de sterkste geldt. Wij mensen zouden daar een menselijke maat in moeten vinden. Helaas blijkt dat in de huurmarkt maar al te vaak niet zo maar automatisch te gaan. Laat je de markt haar werk doen, dan ontstaan heel snel enorme misstanden.

De menselijke maat via regels is er niet op topniveau in de economie en juist rentegeld is het grote probleem dat een structurele oplossing in de weg staat. Bedrijven zijn in Amerika gelijkgesteld aan mensen. Een capitale fout, want bedrijven zijn geen mensen. Een bedrijf kan een medewerker iets laten doen dat deze persoon als vrij mens nooit zou doen. Daarom zijn bedrijven geen mensen en moeten bedrijven geconfronteerd worden met strenge regels. Mensen hebben een geweten, bedrijven niet.

Ik predik dus geen aanpassing, ik predik de revolutie.

Het moet niet veel gekker worden.   :-)

Hoe dan ook, het moet anders, want bijna iedereen ziet nu wel in dat de staatsschulden onhoudbaar worden en dat daarmee in feite ons economisch bestel onhoudbaar is. De basis van de fout ligt in het rentegeld. Dus dat moeten we aanpakken.
Met de aanpak van dat geld komen we aan de machtsstructuren. We komen aan de machtsbasis van de elite die ons al eeuwen regeren. Die machtsbasis gaan ze niet vrijwillig opgeven. Vandaar dat een revolutie nodig is. We zouden 'hun' geld niet langer moeten accepteren.
We zouden met eigen (positief) geld moeten gaan werken en eisen dat dit geld wettig betaalmiddel wordt. Geld zonder rente als basis. Eerlijk geld. Positief geld en geen krediet met rente.
De beste weg zou zijn om te beginnen een alternatief eerlijke munt NAAST de euro neer te zetten. Een munt die iedereen mag gebruiken, maar dan wel een munt die op de één of andere manier wel gedekt is. Je mag dan vervolgens zelf kiezen met welke munt je wilt handelen.
Zo zou ik mijn schulden wel in euro's willen hebben, maar mijn bezittingen heb ik liever in gedekt (positief) geld. Je wéét immers dat die euro steeds minder waard gaat worden, omdat er steeds meer van komen. Dat maakt dan ook dat de alternatieve munt steeds gewilder gaat worden om er van te bezitten. Zo'n gedekte munt wordt steeds meer waard.